Wetenschap

Ooit had ik een hoogoplopende discussie met de marketingbaas van een Nederlandse NGO. Wij hadden hem een communicatieaanpak aangereikt om Nederland te overtuigen dat ontwikkelingshulp juist goed is voor het land.  We deden dat door inzichtelijk te maken hoe de afwezigheid van oorlog, hongersnood en dictaturen in de wereld om ons heen, ontzettend goed is voor een handelsland als Nederland. Het was een perfect en stoer tegengeluid tegen het ‘linkse hobby’-frame van de PVV. Hij haalde hiervoor echter de neus op. Zijn woorden waren letterlijk: “Als ik mensen op deze manier moet overtuigen om aan ons te doneren, dan hoef ik ze niet als donateur”. Ik herinner me nog heel goed hoe gechoqueerd ik was door zoveel aanstootgevende linkse morele verhevenheid.

Ik geloof in de omgekeerde aanpak. Als je mensen wil overtuigen voor moeilijke gedragsverandering dan is het laatste wat je moet doen hen vragen of ze het willen doen om de wereld te verbeteren. Ook niet door hen angst en verdoemenis te verkopen. Dat is het grote drama waarom linkse partijen en lieve linkse mensen tot hun frustratie maar niet het gelijk van de meerderheid aan hun kant krijgen. Hun recepten zijn gewoon niet te vreten.

Wat je moet verkopen is het niets minder dan egoïsme en bevrediging.

Wat kan jou het schelen als een multimiljonair je ziekenhuis financiert als zijn naam op de gevel mag? Wat maakt het uit als die arrogante collega puur voor zijn eigen ego vijfmaal Alpe D’Huez oprijdt voor KWF? Wat kan jou het schelen dat elektrische Porsche rijders in de eerste plaats gedreven worden door het signaleren van hun sociale status. Erger je aan al die rijke toeristen die de Zuid-Afrikaanse parken overspoelen en zich als kolonialen gedragen? Het is juist omdat er super lucratief toeristisch businessmodel dat die parken bestaan en niet omgezet worden in landbouwgrond.

We moeten stoppen met egoïsme een slechte naam te geven. En linkse mensen moeten het ook veel meer schaamteloos gaan omarmen. Willen we een rechtvaardiger samenleving met meer aandacht voor de allerzwaksten? Vraag je dan af hoe multinationals en superrijken er veel meer waardering en sociale status voor hun bijdrage kunnen krijgen? Wil je dat wij ondernemers de duurzame transitie gaan versnellen? Graag! Maar geef hun in ruil voor hun inspanning dan andere hefbomen om hen het leven makkelijker te maken. Ben je het FNV die wil opkomen voor werknemers, maak dan in godsnaam helden van de werkgevers in plaats van hen door het slijk te maken. Zelfs als je gelijk hebt, maak je het ontzettend moeilijk om gelijk te krijgen.

We moeten stoppen met mensen te vragen om iets te doen voor de wereld buiten hen. Kijk naar hoezeer de duurzame transitie aan het versnellen is onder de impuls van mooier elektrische auto’s, goedkope energierekeningen door zonnepanelen, ontzettend lekker plant-based voedsel of de verhoogde levenskwaliteit van hybride werken.

Leve het egoïsme. Op een dag redt het de wereld.

Tom De Bruyne
Co-Founder SUE & The Alchemists

Rock-‘n-roll is de muziek van de raddraaiers. Het is niet de muziek van de populaire jongens en meiden op het schoolplein die gezien willen worden. En waar toekomstige politici de boeken induiken om voor het gebrek aan populariteit te compenseren, gaan muzikanten helemaal een andere kant op om de aandacht op zich te vestigen. Zij volgen niet de geijkte paden en maken hun eigen regels. Maar het zijn wel deze jongens en meiden die de wereld veranderen. Kijk maar naar de Rolling Stones. De raddraaiers zijn de sleutel tot succes.

Want voor bedrijven geldt eigenlijk hetzelfde als voor bands. Een band bestaat 6 à 7 jaar, daarna is het klaar. Kijk maar naar de Kaiser Chiefs. Artiesten gaan zichzelf herhalen en verdwijnen. Die eerste jaren lukt het wel, maar wat gebeurt er als de oprichters van de band of van een bedrijf verdwijnen? Er komt een nieuwe structuur, een nieuwe generatie werknemers. Hoe zorg je dat je toch dicht bij je ‘why’ blijft en het unieke gevoel dat je had toen het bedrijf werd opgericht? Het antwoord hierop zijn de raddraaiers, zij brengen iets unieks wat zorgt dat een bedrijf zichzelf kan blijven heruitvinden en blijven doorontwikkelen.

Elke band heeft minimaal één raddraaier, vaak is dit de gitarist. Want de gitaar, die is ervoor gemaakt. Je kunt dat instrument zo hard oversturen, tot een geluid dat wij allemaal herkennen. En het werkt, je kan niet anders dan er aandacht aan geven. Want voor succes is aandacht nodig. En de raddraaiers, zij slopen hotelkamers maar hebben tegelijkertijd ook briljante ingevingen. Maar is het echt nodig? Moet er eerst een hotelkamer gesloopt worden om een onvervalste wereldhit te scoren? Hoe geef je nu een raddraaier de ruimte en het comfort om briljante dingen te maken zonder dat de negatieve kanten gaan overheersen?

Er zijn twee theorieën die ons hierbij de weg wijzen. De eerste theorie komt uit het boek ‘The Polarized Mind: Why It’s Killing Us and What We Can Do about It’ van Kirk J. Schneider. In dit boek wordt beschreven hoe iemand heel snel naar de dark side getrokken wordt. Het perfecte voorbeeld hiervan zijn de ‘coronawappies’, verstandige mensen veranderden binnen de kortste keren in complotdenkers.

Schneider legt uit hoe dit zo snel kan gaan. Als iemand geen erkenning krijgt of vaak afgewezen wordt haken deze mensen snel af. Daarom is het juist goed om de raddraaier, die toch net altijd buiten de groep valt, erkenning te geven voor het feit dat hij of zij bijzonder is. Je mag het buitenbeentje zijn en je mag episch falen. Erken en waardeer dit en je houdt de raddraaier binnenboord.

De tweede theorie komt uit het boek van Liliana Mason: ‘Uncivil Agreement’. Dit boek gaat over de drang om onderdeel te zijn van een groep. Deze drang is een ultieme driver voor ons gedrag. Zodra bij een concert van Queen het legendarische ‘Will We Rock You’ ingezet wordt, staat iedereen met zijn armen in de lucht. Dit is een positief voorbeeld. Een negatief voorbeeld is de Tweede Wereldoorlog. De drang om bij een groep te horen kan zowel geweldig als dodelijk zijn. We gaan ver om bij een groep te horen. Maar een groep kan enkel bestaan bij de gratie dat er mensen buiten de groep vallen. Een gezamenlijk doel en een gezamenlijke vijand maken dat de groep kan samenwerken. Anders heb je enkel intern gedonder. Houd die raddraaier dus binnenboord.

Deze twee theorieën zorgen ervoor dat de raddraaier in jouw bedrijf kan floreren zonder de negatieve randjes op te zoeken. Hoogstwaarschijnlijk wordt er nog wel eens een hotelkamer afgebroken, maar dat hoort er toch ook wel weer een beetje bij.

Bas Erlings
Co-Founder SUE & The Alchemists

Vorige week na Prinsjesdag heb ik als liefhebber van debatten en overtuigingsretoriek, een stukje proberen te volgen van de Algemene Politieke Beschouwingen. Het kabinet kreeg er weer flink van langs, gesterkt door een 1vandaag peiling die aangeeft dat nog 15% van de Nederlanders vertrouwen heeft in het kabinet. Als je iedereen mag geloven, dan maakt politiek Den Haag er een complete puinhoop van. Maar klopt dit beeld wel?

Als immigrant die intussen 17 jaar in Nederland woont en onderneemt, ben ik stiekem een totale Nederland groupie. Julie hebben echt geen idee hoe waanzinnig goed jullie land is. Hoe we elke dag gebruik kunnen maken van een digitale en fysieke infrastructuur van wereldklasse, van bloeiende steden en fijne buurten, van corruptievrije spelregels waarin je met vertrouwen kan ondernemen. We hebben een ambtenaren-apparaat dat vakkundig probeert het land te sturen en Nederland al tientallen jaren in de top-5 van meest welvarende landen ter wereld houdt. We hebben een overheid die in een wereldwijde energiecrisis in twee maanden tijd alle gasvoorraad voor deze winter opgevuld heeft. Ze hebben een pandemie onder controle gekregen zonder onze economie over de klif te duwen. Laatst moest ik op Schiphol een half uur in het vliegtuig blijven zitten omdat de man met de trap niet kwam opdagen. Het enige wat ik kon denken was: Holy fuck, wat bijzonder eigenlijk dat dit bijna altijd wel goed loopt.

Het probleem voor het kabinet is dat onze beeldvorming over politiek ontzettend bepaald wordt door twee klassieke denkfouten: De availability bias en de recency bias. Beide denkfouten gaan erover dat mensen hun beeldvorming en hun overtuigingen sterk beïnvloed worden door datgene wat spectaculair is of datgene wat het meest recent is. Wanneer we het nieuws horen over vliegtuigcrash, schatten we de kans dat we sterven in een vliegtuigcrash veel hoger in. Als de prijs voor energie plots enorm stijgt door geopolitieke gebeurtenissen die helemaal buiten onze invloed liggen, dan rekenen we de overheid af op de mate waarin ze de crisis meteen kan oplossen.

Dat beeld wordt bovendien versterkt door een heel leger aan commentatoren en analisten aan de zijlijn wiens broodwinning erin bestaat om te kankeren over hoe incompetent de overheid wel is. Disclaimer: Ik lees elke week de column van Marianne Zwagerman in de Telegraaf gewoon om mezelf te leren omgaan met mijn extreme irritatie voor zoveel zelfgenoegzame verontwaardiging van iemand die zelf niets kan, maar wel over alles een uitgesproken giftige mening heeft.

Het kabinet heeft dringend een goede communicatiecampagne nodig. Sterker nog: Wellicht doen we onszelf er ook een geweldig plezier mee. Hoeveel fijner zou ons leven zijn als we weer bewust en dankbaar worden van hoe onwaarschijnlijk goed Nederland in elkaar zit. En hoe moeilijk en niet-evident dit is. Misschien, heel misschien krijgen we dan ook meer politiek toptalent dat al niet bij voorbaat bedankt voor de dagelijkse strontspuit die ze over hen heen krijgen.

Tom De Bruyne

Co-Founder SUE & The Alchemists

Er is al veel geschreven over de diepere systemische oorzaken van de stikstofcrisis. De rol van schaalvergroting, de rol van de banken. De laissez-fair houding van de politiek. Maar hoewel deze factoren de situatie zeker sterk beïnvloed hebben, denk ik toch dat de oorzaak van de plotse boerenopstand gezocht moet worden in een zeer ongelukkige communicatiestrategie van het kabinet.

De grote boosdoener is het woord “stikstofcrisis”. Door dit frame centraal te zetten heeft het kabinet het noodlot over zich heen geroepen. Want het woord “stikstofcrisis” heeft een dwingende logica. Het trekt alle aandacht naar stikstof. Bijgevolg roept dit frame onvermijdelijk vragen op over oorzaak en gevolg en vooral over schuld en boete: Wie heeft deze crisis veroorzaakt? Hoe gaan we de crisis oplossen? Wie moet hiervoor boeten? Tegelijk roept het meteen weerstand op: Wie meet de stikstof? Wordt het wel juist gemeten? Is het wel zo schadelijk? Wat is het effect van boeren uitkopen op verminderen van stikstof?

Iets uitroepen tot een crisis is vragen om problemen. Er is niets in ons leven wat meer aandacht opeist en emotie opwekt dan een crisis: het is bedreigend, urgent en vraagt om zeer kordate en doortastende actie. De poppen gingen helemaal aan het dansen toen de “stikstofcrisis” ook nog eens visueel geladen werd met een kaart van Nederland waar verschillende gebieden dieprood gekleurd waren. De kaart kon niet helderder zijn: Hoe meer intensieve landbouw, hoe meer stikstof. En dus heeft het kabinet met dit frame een valkuil gecreëerd waar het zelf is ingevallen. In het stikstof-crisis frame is er immers alleen maar plaats voor een ingrijpende overheid en een zich verzettende vervuiler.  Het frame polariseert totaal.

Wat had het kabinet wel moeten doen? Ze hadden op een heel andere manier moeten framen. Waar dit dossier echt over gaat is hoe we onze landbouw weer gezond krijgen.  We hebben in Nederland een landbouw van wereldklasse. We zijn een voedselsupermacht in de wereld. Maar zowel de boeren, als de natuur zijn hier het slachtoffer van. De uitdaging is: Hoe kunnen we als Nederland een voedselsupermacht blijven waarin onze boeren beter kunnen leven van hun harde werk, en onze natuur zich weer kan herstellen. Als dit het verhaal was geweest, dan had het kabinet hier heel Nederland, inclusief de boeren voor op de banken gekregen om dit doel waar te maken.

Ik denk dat hier ook een pijnlijke les te leren valt voor communicatieprofessionals. Bij de Rijksoverheid, waar het echt vol zit met zeer competente communicatieprofessionals, heeft niemand het mandaat of het vertrouwen om beleidsmakers bij te staan in hoe ze de beeldvorming rond hun beleid vormgeven. Communicatie zit in de uitvoering van het beleid. De stikstofcrisis toont aan dat communicatie een veel belangrijkere plek in beleidsvorming moet krijgen. Niets is pijnlijker voor beleidsmakers die met de beste bedoelingen het land beter willen maken, maar in plaats daarvan een woedende meute voor de deur krijgen.

Tom De Bruyne
Co-Founder SUE & The Alchemists

Op uitnodiging van Screenforce gaf Tom een presentatie met zijn visie over de rol van media in onze samenleving en de kracht van TV. Het werd een presentatie met wijsheden voor slimme media-experts. Lees hier de wijsheden van Tom.

Is Donald Trump een gek of een genie? Talloze columns, boeken en documentaires zijn er intussen rond deze vraag verschenen. Ik behoor tot het ‘geen van beiden’-kamp. Donald Trump is een fenomenale verkoper. Misschien we de beste verkoper op deze aardbol. Zodra je hem gaat bestuderen vanuit deze lens, dan zie je hoe hij elke techniek tot in de perfectie beheerst. 

Scott Adams, de auteur van de cartoon serie Dilbert, schreef er het fascinerende boek ‘Win Bigly’ over. Eén van de verhalen die mij het meeste bijbleven is hoe hij tijdens zijn campagne zorgvuldig bedankte voor elk optreden in comedy programma’s, behalve één. Hij zei ja op een sketch van Saturday Night Live, waarin hij, gezeten in een decor van het Witte Huis, als president wat grappige veto’s moest uitspreken. Trump wist dat dit beeld van hem in de presidentsstoel, terwijl hij ook een goed gevoel voor humor uitstraalde, krachtiger was dan 1000 woorden. Het kamp van Hilary werd hier zo nerveus van dat ze ook maar besloten om ja te zeggen op een sketch. Misschien herinner je nog de sketch waarin zij de sympathieke barvrouw speelde die in dialoog ging met dronken Hilary gespeeld door Tina Fay. Het idee was om haar neer te zetten als een vrouw die zelfspot en humor heeft. Het krachtige beeld dat echter bleef hangen, was een vrouw die veel te veel alcohol drinkt.

Een andere strijd, die hij als meester-overtuiger met verve won, was de strijd om de beeldvorming over zijn leiderschap. Hij programmeerder zorgvuldig in onze hoofden het clichébeeld van de assertieve, slimme dealmaker. Hij herinnert het publiek continu aan zijn zakelijk successen, zijn tomeloze positieve energie, zijn zakelijke connecties en zijn totaal gebrek aan angst voor tegenstanders.  Stap voor stap groeide daarmee het idee dat Amerika een dealtjes makende CEO nodig heeft die banen en trots terug komt brengen.  Je kan zeggen van de man wat je wil, maar hij straalt een heel eenduidig leiderschapsbeeld uit. Hilary slaagde daar nooit in. Voor een groot stuk omdat het als vrouw veel moeilijk schipperen is tussen te hard overkomen en te soft. Een vrouw die leiderschap wil uitstralen kan het bijna nooit goed doen. Misschien wel zijn grootste superkracht is zijn vermogen om beelden op te troepen bij zijn toehoorder. Daar waar Hilary immigratiebeleid probeerde te verkopen, verkocht hij een muur. Daar waar Hilary politieke hervormingen probeerde te verkopen, ging hij het politieke moeras van Washington droogleggen. En daar waar Hilary hem Donald Duck noemde – een beeld dat totaal niet blijft kleven – ging hij haar consequent ‘crooked Hilary’ noemen.

Het fenomeen Trump kan je begrijpen als een meester-verkoper die snapt hoe je beeldvorming niet alleen naar je hand kan zetten, maar zelfs kan programmeren. Zijn tegenstanders komen met botermesjes naar het bazookagevecht van beïnvloeding en overtuiging. Zolang ze dat niet doorhebben, is het oranje gevaar niet geweken.

Tom De Bruyne
Co-Founder SUE & The Alchemists

Laatst kreeg ik een LinkedIn berichtje van iemand die zich  “Mindfulness Enhancer” noemt. I kid you not. Mijn automatische brein ging binnen één tel op slot en ging in gevechtstand. “Vast iemand die ook gelooft in purpose”, dacht ik meteen.

Het probleem met sociale media platformen is dat het een raketmotor is voor gelul. De enige manier om volgers te vinden en op te vallen is om ergens een mening over te hebben of te claimen dat je ergens verstand van hebt.

Ik moet ook altijd lachen om profielfoto’s van jonge mensen die claimen dat ze ondernemers adviseren om te groeien. WTF was ik de voorbije 15 jaar aan het denken, al die keren dat ik dag en nacht werkte om onze onderneming van startup naar gezonde groeionderneming te krijgen? Ik had gewoon Jamie van 23 moeten inschakelen. Met zijn kekke Instagram tips over growth hacking en zo.

We hadden ooit op SUE een growth hacker ingehuurd. Zelden zoveel densiteit aan dommigheid per minuut gehoord. Het probleem met deze mensen is dat ze één klein detail vergeten: Tactieken zijn zo goed als de inhoud die je er doorheen pompt. Er bestaat niet zoiets als een succestechniek. Er bestaat alleen een succesvolle techniek wanneer iemand er heel veel aandacht, talent en creativiteit aan heeft besteed om de tactiek aan de praat te krijgen. Tactiek werkt als iemand wakker ligt van puntjes, komma’s en openingszinnetjes.

Als er één ding is wat ik in 15 jaar ondernemen geleerd heb, is dat ondernemen 10% inspiratie is en 90% transpiratie is. Het is vooral heel veel kilometers maken en succes zit altijd in de uitvoering. Ik kan me vaak herinneren dat het binnenhalen van een klant, of het aantrekken van deelnemers aan ons jaarlijkse congres te maken heeft met de teksten die je drie keer herschrijft en uiteindelijk om 4 uur in de ochtend nog eens herschrijft omdat je de rest van de dag geen tijd had. Ik kan daarnaast ook makkelijk meerdere keren herinneren dat het voortbestaan van de onderneming afhing van gedurfde gokken en doortastende beslissingen over dilemma’s waar je ’s nachts stijf van de stress wakker van ligt.

Ik wil daarom voorstellen om de thought leader dood te verklaren. Volgens mij hebben we vooral heel veel behoefte aan act leaders. Mensen die heel goed snappen hoe je dingen aan de praat krijgt. Mensen die snappen hoe weerstand, groepsdynamieken, gebrek aan discipline en irrationeel gedrag geen vervelende bijkomstigheden zijn, maar de basis vormen om iets voor elkaar te krijgen.

Iedereen worstelt vandaag met personeelstekort. We zullen dus meer dan ooit moeten stoppen met lullen en keihard moeten poetsen. We hebben heel hard mensen nodig die denken om kunnen zetten in handelen en handelen om kunnen zetten in volhouden.

Act Leaders, geen Thought Leaders. 

Tom De Bruyne
Co-Founder SUE & The Alchemists

Mijn moeder aan de lijn. Ze was een beetje ongerust na al dat nieuws dat ze vanuit België te horen krijgt over Nederland. Dickpicks, harde lockdowns, extreemrechtse engerds in het parlement. Het gaat niet zo goed met Nederland?

Ik antwoorde dat niets minder waar was. Ik maakte alleen al de afgelopen weekenden meerdere mirakels mee. Ik vloog in minder dan een uur van Amsterdam naar Berlijn in een toestel dat 150 ton weegt voor nog geen 200 Euro. Ik opende een app op mijn telefoon en er stond nog geen 3 minuten later een privéchauffeur in een nieuwe Tesla voor de deur die ons naar Schiphol bracht. Ik vertelde dat we in een tijd leven waarin we na nog geen jaar een vaccin gevonden hadden voor een dodelijk virus en na twee jaar bijna het hele land 2 tot 3 keer ingeënt hebben. We staan nu op een punt dat we zelfs de mensen die het vaccin echt niet willen hebben, niet eens meer hoeven te dwingen.

Ik voegde eraan toe dat hier in Amsterdam de nachtclubs besloten tot publieke ongehoorzaamheid en dat ik in een land leef waarin ze dat ook gewoon kunnen, zonder dat leger of politie de club komt sluiten. Je had die blije gezichten moeten zien van al die jonge mensen in de stad.  En hoe ongelooflijk is het dat we in een land leven dat in minder dan vijf jaar tijd van hyper-gepolariseerd discussie voeren over zwarte piet, nu al niet meer anders kan dan denken: “Ja tuurlijk, roetvegen, schoorstenen, logisch toch?”. En dat we waarschijnlijk hetzelfde zullen meemaken met dickpick-gate en The Voice-gate. Als hier in Nederland de samenleving in opstand komt, dan is, zoals we dat in Vlaanderen zeggen, “het kot te klein”. Dan gaat een flink deel van de samenleving met de hakken in het zand en de rust keert pas weer tot er echt iets wezenlijk veranderd is. Ik stelde haar gerust dat daar altijd eerst een periode overheen moet waarin het Nederlandse beroepsleger van commentatoren daar allemaal eerst iets van moet vinden, en dat Nederland wel ook een klein beetje verslingerd is aan morele verontwaardiging, maar daarna is er ook echt wel iets verandert.

Ik haastte me om er nog aan toe te voegen dat woon in een land waarin de Jumbo om de hoek alles, maar dan ook echt alles vers en betaalbaar in de schappen heeft liggen waardoor ik elke avond een feestmaaltijd krijg van mijn lief. En dat als we geen zin hebben we uit elke mogelijke wereldkeuken kunnen kiezen die nog geen half uur later door een aardige knul op een elektrische fiets warm geleverd wordt.

Kortom, ik woon in een klein mirakel land. Ze zweeg even en zei: “Amai, jongen, ge lijkt wel een echte verkoper geworden sinds je naar Holland verhuisd bent. Kan je dat ook niet met het nieuws en den politiek doen?”. Ik zei dat die helaas meer succes hebben met het verkopen van miserie.

Tom De Bruyne
Co-Founder SUE & The Alchemists

Wekenlang houdt Poetin al huis in Oekraïne. De snelle zege van het grote machtige Russische leger blijft uit. Russen met kritiek verdwijnen in de cel. Oekraïne biedt meer weerstand dan verwacht. Het Westen werpt niet de eigen legers in de strijd, maar doneert wel krachtige wapens aan Oekraïne.

Wat zeg je op zo’n moment tegen je bevolking? Poetin heeft een stevige grip op de media, maar in 2022 is niets waterdicht. Een verhaal zoals ooit de Iraakse Minister Mohammed Saïd al-Sahaf hield ‘The Americans are not coming to Bagdad’ is niet geloofwaardig. Russische helden eren die glorieus uit de strijd terugkomen kan pas na een overwinning, dus het opspelden van medailles laat Poetin aan mindere goden over.

Poetin heeft dus een ander frame nodig dan de “moedige strijd van het grote Rusland om het bevriende Oekraïense volk te bevrijden van nazi’s.” Poetin moet het eigenlijk helemaal niet over die oorlog hebben, dus doet hij dat ook niet. Hij heeft gezocht naar een aanknopingspunt. Een manier om zijn eigen bevolking aan zijn zijde te houden en wellicht ook wat twijfel te zaaien in het Westen. In zijn meest recente grote toespraak ging het dus niet over de oorlog. Niet over Oekraïne en niet over een kant kiezen in die strijd. Nee het ging over de Cancel Culture.

Over (in de ogen van Poetin) overdreven genderverwarring en woke-activisme.  Over de teloorgang van traditionele waarden en het uitwissen van ideeën en mensen die niet passen in de woke-ideologie.

Over de dwaasheid in het Westen waar ze hun eigen helden cancellen om één opmerking waar iedereen het toch mee eens zou moeten zijn, maar die niet getolereerd wordt door het woke-absolutisme. Namelijk JK Rowling. De gevierde schrijfster van de Harry Potter reeks. Waar Poetin in het Westen vaak vergeleken wordt met Lord Voldemort, draait hij het hier om en werpt zich op als haar beschermer.  JK Rowling had namelijk ooit een cynische tweet gestuurd over de term ‘people who menstruate’. “Daar hadden we toch al een woord voor?” vroeg ze zich af, “Dat heet toch ‘vrouwen’?”.  Na deze tweet kwam er kritiek dat zij hiermee discrimineerde en transfoob zou zijn. In bepaalde kringen werd zij daarna ‘gecanceld’.

Op zich slim van Poetin, proberen aansluiting te zoeken bij je publiek.  De aandacht verleggen van het bombarderen van schuilplaatsen van onschuldige burgers en je opwerpen als de man met gezond verstand die het belachelijk vindt dat JK Rowling verketterd werd. Hij creëert zo in het brein van velen toch één punt waarop je het eens kunt zijn met Poetin.

Helaas voor Poetin nam JK Rowling per ommegaande afstand van deze ’steun’ en gaf zij aan 100% achter Zelenski en Oekraïne te staan. De tactiek om mensen te beïnvloeden door raakvlakken te benoemen wordt overigens ook door Zelenski veelvuldig toegepast. Maar dan veel en veel succesvoller.

Elk parlement dat hij toespreekt krijgt een vergelijking te horen uit de eigen geschiedenis met de huidige ellende in Oekraïne. Of wordt geweven op een voorval waarbij ook het publiek Rusland als vijand zag. Ongetwijfeld zal hij ons Nederlanders herinneren aan MH17.  Zelfs in een korte toespraak van 3 minuten waarin hij een hele rij landen opnoemt past hij dit succesvol toe. Nog succesvoller is dat hij bij één land, Hongarije, langer stilstaat. Omdat hij hun steun nog niet heeft. En met een persoonlijk verhaal laat voelen dat het leed dat de Hongaren ooit is aangedaan, waar de Hongaren nog vaak aan denken, hetzelfde leed is dat nu de Oekraïners lijden onder het Russische geweld. Bekijk de speech zelf hier.

Dat Poetin ook in dit spel verslagen wordt door Zelenski, maakt mij heel erg blij. En dat is weer de verdienste van Zelenski, die mij effectief heeft beïnvloed volkomen partijdig te zijn waardoor ik alles wat er nog gaat gebeuren in zijn voordeel en Poetin’s nadeel zal blijven filteren.

Klaas Dijkhoff
Co-Founder SUE & the Alchemists